Антрополозите пред неколку децении процениле дека повеќе од 90% од нациите практикуваат бакнување. Луѓето имаат инстинктивна желба да се бакнуваат, но начинот на кој тие се бакнуваат може да биде различен, во зависност од културата или личните искуства на поединците.
Страсниот француски бакнеж делува на нашиот мозок како дрога, стимулирајќи го телото да создава природни хемикалии, коктел од хормони и невротрансмитери.
За време на бакнувањето, милијарди информации се разменуваат помеѓу мозокот и јазикот, мускулите на лицето, усните и кожата. Овие импулси произведуваат низа невротрансмитери кои директно влијаат на тоа како се чувствуваме.
Страсниот бакнеж прво ги проширува крвните садови и мозокот почнува да прима повеќе кислород од вообичаено. Образите стануваат црвени, пулсот се забрзува, дишењето станува неправилно и длабоко, зениците се шират. Пет од дванаесетте мозочни нерви веднаш се активираат, а благодарение на нив се зајакнуваат сетилата за вид, мирис, слух, вкус и допир.
Францускиот бакнеж ни овозможува да вкусиме туѓ вкус што открива индиции за здравјето и плодноста на нашиот партнер. Јазикот е покриен со мали испакнатини кои се идеално дизајнирани да потсвесно собираат такви информации.
Покрај тоа, усните се поврзани со голем дел од мозокот. Анатомски, нашите усни се најекспонираната ерогена зона, бидејќи се полни со чувствителни нервни завршетоци, па дури и најмал допир испраќа куп информации до мозокот кои прават да се чувствуваме добро.
