Иднината припаѓа на еден од двата патишта: глобална катастрофа или нов комунизам, заклучува фиозофот Славој Жижек во поткастот „Downstream“ со Арон Бастани.
Соочен со еколошки дефект, милитаризација и непознатото што го носи вештачката интелигенција, Жижек тврди дека единствениот рационален одговор е транснационалната соработка во невидени размери. Не комунизам во советска смисла, туку систем кој го третира планетарниот опстанок како заеднички политички проект.
„Денес се соочуваме со серија кризи… екологија, вештачка интелигенција, милитаризација, социјални нарушувања. Апсолутно е јасно дека единственото решение е комунизмот – во многу елементарна смисла на поголема транснационална и трансдржавна соработка“.
Тој повлекува директна линија од климатската криза до неуспесите на националните решенија. Жижек укажува на феномени како топлотниот бран од 50 степени Целзиусови во Ванкувер и дестабилизираните воздушни струи на северната хемисфера како доказ дека ниту една земја не може сама да се справи со климатските нарушувања. Потребна е нова политичка логика – која ги надминува границите, пазарите, па дури и постоечките демократски структури.
„Тоа не е локален проблем. Мора да му се пристапи глобално. Тоа е сè – за мене, тоа е комунизам“ вели Жижек.
Но, Жижек не предлага светска влада. Напротив, тој предупредува дека во сегашните услови, таквото тело само ќе произведе „корупција која го одзема здивот“. Наместо тоа, тој предлага да се погледне како Европската унија некогаш дозволила да процветаат локалните идентитети токму затоа што ја намалила зависноста од националната држава. За Жижек глобалната координација и локалната автономија не се спротивни.
Жижек дури ја брани приврзаноста кон локалните начини на живот – кога не се користи како маска за шовинизам. Тој ги фали групите како Амишите и Тибетанците кои одржуваат различни идентитети без завист, омраза или експанзионистички амбиции. За разлика од расистичките повикувања на „нашиот начин на живот“, инсистира тој, автентичната заедница може да постои мирно покрај различноста.
„Тие не мразат. Ги нарекуваат ‘англичани’, другите белци. Нивната идеја е: ние го најдовме нашиот начин на живот, вие го имате вашиот. Убаво. Можеме да бидеме пријатели“.
Соочени со заканите кои се наѕираат – надзор управуван од вештачка интелигенција, еколошки колапс и пазаризација на секоја човечка потреба – повикот на Жижек е едноставен, но радикален. Доколку човештвото не развие нови, колективни структури кои ја надминуваат националната држава, ќе остане парализирано пред кризи кои не препознаваат граници.
„Ќе мораме да го најдеме решението… Единствениот начин е меѓународна соработка. Тоа, за мене, е комунизам“ заклучува Жижек.
