Десетина дена до Нова година, а Скопје – главниот град што некогаш блескаше во празничен сјај – денес личи на сенка од тоа што беше. Недела попладне, време кога вообичаено плоштадот е преполн со семејства, дечиња и млади кои шетаат покрај празничните куќарки, денес е тивок и празен.
Централната новогодишна елка стои на плоштадот, лампионите светкаат – но и тие се подарок од спонзор.
Куќарките за сувенири, реквизити и топли пијалаци се поставени, но сите се под клуч. Духот на празниците е отсутен, како да тапкаме во место, неспособни да го фатиме залетот што ќе внесе малку радост во секојдневието.
Но, проблемот е подлабок. Овој недостаток на празнична атмосфера е само одраз на поголемата слика – градот полека умира.
Ноќниот живот е речиси непостоечки. Кафулињата и баровите што некогаш беа преполни, денес затвораат порано или работат со половина капацитет. Нема концерти, нема фестивали, нема дури ни обиди да се внесе живот на скопските улици.
Зоолошката градина, некогаш омилено место за семејствата, е во очајна состојба. Половина од животните исчезнаа – дел изгинаа, дел беа преселени, а оние што останаа живеат во услови кои не соодветствуваат на 21 век.
Луна паркот е затворен, како заборавена приказна од детството. Ниту смеа, ниту детски гласови се слушаат од таму. Луна паркот не работи со години, а плановите за негово реновирање остануваат само празни ветувања.
Јавниот превоз е приказна сама за себе. Автобусите ретко се појавуваат, линиите се нередовни, а возилата што се во употреба често се стари и небезбедни. Граѓаните се оставени на себе, барајќи начин како да стигнат до работа или училиште.
Скопје, некогаш срцето на културните и празнични настани, денес е тивко, уморно и заборавено. Градот што би требало да го обедини народот за празниците, сега се претвора во симбол на апатија и разочарување.
Ќе го разбудиме ли овој град, или ќе го оставиме да исчезне во сивилото на заборавот?
