Истрчав по детонацијата од другата страна на станицата да им помогнам на повредените. Гледам момче одзади, на почетокот ми изгледа добро. Му приоѓам, тој е во седечка положба. Блед како крпа, му недостасуваат двете нозе, нема крв.
Со грутка во грлото, ова го раскажал таксист, кој во петокот на 1 ноември, неколку минути пред пладне, се нашол на такси постојката на Железничката станица во Нови Сад.
Бетонската конструкција на влезот на станицата во Нови Сад од непозната причина ненадејно се срушила врз случајни минувачи. Повеќе од 80 спасувачи учествувале во расчистувањето на урнатините, под кои трагично загинаа 14 лица.
– Бев на станицата кога се случи трагедијата. Јас сум тука секој ден и многу луѓе циркулираат. Тој ден, петок, бев пред автомобилот и во еден момент слушнав силен земјотрес – вели таксистот и продолжува да ја опишува агонијата во која се нашол.
– Како нешто да пукна. Земјата се тресеше, мислев дека можеби е земјотрес. Бев во облак од прашина. Инстинктивно почнав да трчам кон станицата. Ја оставив и вратата од автомобилот отворена, тогаш не ни помислив на тоа. Погледнав кон станицата и видов дека е затрупана – вели таксистот.
– Почнав да трчам кон задниот влез на станицата за да се обидам да им помогнам на повредените. Кога влегов во зградата на станицата, почнав да налетувам на луѓе, сите трчаа некаде. Како да не знаат по кој пат да одат и каде одат.
Таксист кој со години работи и ги превезува жителите на Нови Сад вели дека видел сцена поради која не може да спие и да функционира.
– На самиот излез од станицата, буквално на вратата, го видов момчето одзади. Трчам до него и се надевам дека е добро, се молам во себе. Го стигнувам, се вртам и гледам. Бледо е како крпа, како бела хартија, не реагира. Мислам, можеби тој не реагира затоа што е во шок од падот. И тогаш гледам надолу, гледам дека нема нозе. Нема крв, ни капка – вели таксистот и додава:
– Почнав да трчам. И не знам каде, го изгубив умот. Сакав да му помогнам, но тој не реагира, седи во седечка положба и се замрзнав.
Му требале неколку минути да се смири и да се опорави од шокот што го доживеал при влегувањето на железничката станица во Нови Сад по невидената трагедија.
– Им помагав на други луѓе, а на тоа момче набрзо му пријдоа лекари од итната помош, не знам дали е повреден и дали преживеа. Но, побегнав од шокот, мојата грешна душа не знаеше како да му помогне – рекол таксистот криејќи ги солзите.
– Отидов да запалам свеќа за душите на тие луѓе. Јас не сум истата личност од петокот. Јас не спијам и не можам да спијам затоа што ги имам тие слики пред очи. Тоа што го видов, што најдов под тие урнатини, не може да се опише – рекол таксистот.
