Во различни ситуации, на пример, откако ќе спомнеме нешто што се надеваме дека ќе се случи, или додека зборуваме за нешто добро што сакаме да го задржиме така, тропаме во дрво. Овој обичај е средство за спречување на несреќата. Иако потеклото на „чукање во дрво“ можеби никогаш не е познато, обичајот опстојува до ден-денес, ширум светот со само неколку локални варијации.
Научниците кои ја проучуваат „експресивната култура на секојдневниот живот“ истакнуваат дека одговорот зошто овој обичај опстојува со векови на сите меридијани е прилично комплициран.
Вообичаеното објаснување за тоа зошто чукаме во дрво, тврди дека ритуалот е задржување од европските пагански денови, апел до духовите кои живеат во дрвјата да ја избегнат лошата среќа или израз на благодарност за среќата.
Според Brues Dictionary of Phrases and Legends од 1870 година, „Традиционално, одредени дрвја, како што се дабот, јасенот, леската, глогот и врбата, имале свети значења, а со тоа и заштитна моќ“.
Секој што ќе побара од нив за нешто – мораше да ја допре кората на дрвото за да стапи во контакт со нив. Ако се оствари желбата, тој мораше повторно да дојде и на ист начин да му се заблагодари на божеството.
Понатаму, вели теоријата, христијанските реформатори во Европа веројатно намерно го трансформирале ова паганско верување во поприфатливо христијанско со воведување на идејата дека „дрвото“ во „чукај во дрво“ се однесува на дрвото на крстот на кое бил распнат Исус.
Сепак, ниту еден материјален доказ не ги поддржува овие приказни за потеклото.
Се разбира, повеќето обичаи се усвојуваат неформално, пренесувајќи се од генерација на генерација. Значи, можно е – дури и веројатно – фразата и ритуалот да се пред пишаните записи за нив.
Зошто уште чукаме во дрво
Чукањето во дрво спаѓа во категоријата на други „ритуали на преобраќање“ како што е фрлањето сол преку рамо: дејствија што луѓето ги прават, речиси автоматски, за да ја „отстранат“ секоја несреќа што може да се случи.
Антропологот Бронислав Малиновски, кој се смета за основоположник на етнографијата и еден од најзначајните антрополози на 20 век, има теорија за ваквите постапки наречена „теорија на вознемиреност и ритуали“. Во него се наведува дека анксиозноста создадена од неизвесноста ги наведува луѓето да се свртат кон магија и ритуал за да стекнат чувство на контрола.
Тропањето во дрво можеби изгледа тривијално, но тоа е еден мал начин на кој луѓето ги потиснуваат своите стравови во живот полн со вознемиреност. Можеби нема да спречи нешто лошо да се случи, но според бројни студии, успешно ги намалува нашите стравови.
