Според податоците за структурата на вработените во аудио и аудиовизуелната медиумска индустрија во 2023 година, јавниот радиодифузен сервис на Македонија располага со вкупно 634 вработени. Од нив, 483 се ангажирани во Македонската телевизија – 428 во редовен работен однос и 55 како хонорарци. Во Македонското радио, бројот на вработени е 151, од кои 138 се со редовен договор, а 13 се хонорарци.
И покрај ваквата бројна и ресурска поставеност, Македонската телевизија (МТВ) досега не продуцирала ниту еден документарен филм, ниту пак посветила специјализирана емисија на најголемата цивилна трагедија во поновата историја на земјава – пожарот во дискотеката „Пулс“ во Кочани, каде животот го загубија 60 млади луѓе.
МТВ остана нем сведок на оваа национална болка, ограничувајќи се само на неколку прилози во рамки на Дневникот и вестите. Но таквото известување, сведено на основно информирање, е нешто што и онака го прават сите медиуми – без разлика дали се јавни или приватни, големи или мали. Разликата е што МТВ располага со ресурси и капацитети далеку над просекот – ресурси што не се искористени во функција на јавниот интерес.
Јавниот сервис е финансиран од државниот буџет, а изминатите години во него се инвестираше со цел да се создаде модерен, кредибилен и продуктивен медиум со влијание и општествена одговорност. Наместо тоа, МТВ и денес е многу далеку од јавните сервиси на соседните држави како ХРТ, РТС или БТВ, кои покажаа што значи вистински јавен сервис.
Хрватската радио и телевизија (ХРТ) го емитуваше документарецот „Прекината младост“, во кој сведочеа жители на Кочани, но и експерти од граѓанскиот сектор, медиумите и градежништвото. Бугарската телевизија БТВ сними и прикажа документарец со наслов „ДНК на трагедијата“, а српската кабелска телевизија „Инсајдер ТВ“ сними целосна продукција со учество на професори, лекари и граѓани, кои говореа за институционалната одговорност и човечката цена на пропустите.
Додека странски јавни сервиси и медиуми ја отвораат темата, анализираат и документираат, МТВ останува тивок набљудувач. Овој молк е поразен и срамен, особено ако се земе предвид дека трагедијата се случи токму на македонска територија, со македонски жртви и македонски институции кои затаиле.
Недозволиво е јавниот сервис, со ваков човечки и финансиски капацитет, да не понуди подлабока анализа, хроника или барем документарен приказ кој ќе остане за идните генерации како потсетник и поука. Зашто јавниот сервис не смее да молчи кога општеството плаче. Мора да зборува – професионално, одговорно и со почит кон јавниот интерес.
