Кога пред една година се пишуваше за ретроспектива на 2021 година во светот, сите ја нарекоа година без крај, односно година за која никој нема да зажали. Да знаевме каква ќе биде следно, сигурно ќе бевме поблаги кон неа, пишува Индекс.хр.
По две години од пандемијата, милиони мртви ширум светот, екстремен раздор и поларизација околу одговорот на неа, а особено поради вакцината против Ковид-19, опасното потресување на демократскиот систем во Америка, но и во други земји, како како и природните катастрофи поврзани со климатските промени, сето тоа падна во втор план на 24 февруари.
Зад судбоносната одлука за инвазија стоеше еден човек, некрунисаниот руски император Владимир Путин, поранешен шпион на КГБ кој сега се претставува како цврст борец против американскиот колонијализам и заштитник на традиционалната христијанска култура.
Но, дури и тој, со сигурност, не беше свесен за хаосот во кој ќе ги фрли Русија и Европа и целиот свет.
Украина не престана да ѝ дава номинален отпор на втората воена сила во светот, за што подеднакво придонесоа криминалната неспособност, корупцијата и негрижата на руските генерали, деморализирањето на војниците, застареноста на оружјето и хроничниот недостаток на опрема. Светот гледаше шокирано, но парализата и пасивноста траеја изненадувачки кратко, барем на Запад.
Европа, пред сè, наеднаш се разбуди од заспаното затишје во децении мир, просперитет и удобно уредување со бесплатна американска воена заштита и евтина руска енергија.
НАТО и САД, како нејзина најсилна членка, брзо и јасно ставија до знаење дека директна воена интервенција не доаѓа предвид бидејќи Украина не е членка на алијансата. Но, воената помош брзо почна да пристигнува преку украинската граница, во која САД, како што се очекуваше, одиграа голема улога.
Затоа Европската Унија прва иницираше економска одмазда за агресијата, со најтешките санкции што некогаш ги воведе, а кои многумина, особено самата Москва, ја гледаат како еден вид економска војна.
Одговорот беше неспоредливо побрз и посилен отколку за време на распадот на Југославија и крвавите војни во Хрватска и Босна и Херцеговина што избувнаа во раните деведесетти, но и од руската војна во провинцијата Чеченија, во соседна Грузија, во Сирија и во Самата Украина во форма на „хибридна“ инвазија од 2014 година
И додека Русија еклатантно ги наруши територијалниот интегритет и суверенитет на соседната земја, што и самата ги гарантираше со Будимпештанскиот договор од 1994 година, на САД и Бразил, најголемите земји на западната хемисфера, им се закануваше да потонат во политички хаос поради се посилниот широко распространето непризнавање на изборните резултати.
Повеќегодишниот тренд на слабеење на демократиите и зајакнување на автократиите предводени од Кина се чинеше дека ќе кулминира.
Подеднакво гротескни се и изјавите на Путин дека Русија „не изгубила ништо“ со нападот на Украина (додека САД го проценуваат бројот на убиени и ранети руски војници на околу сто илјади, а Украина многу повеќе од тоа) или дека 99,9% од Русите се „подготвени да жртвувајте сè за татковината“, со оглед на тоа што речиси милион од нив ја напуштија татковината од почетокот на инвазијата.
Но, Путин сè уште има шанса да извлече некој привид на победа од челустите на воено понижување и пораз, доколку, преку комбинација на заплашување, блефирање, енергетска уцена и нуклеарни закани, успее да ги убеди Брисел и Вашингтон да го принудат Киев да склучи договор. примирје и прифаќање на статус кво на бојното поле.
Украинците, се разбира, никогаш нема да ја признаат анексијата, но на Русија и е доволно тоа да стане реална ситуација на терен, исто како и случајот со Крим. А потоа, по период на опоравување и обнова на десеткуваната војска, тие ќе ја имаат таа територија како отскочна даска за нов обид да ја освојат Украина, или до источниот брег на Днепар или како целина.
Делот од светот кој ја поддржува Украина и сфаќа колку опасна би била руската победа сега има избор: или да продолжи да ја поддржува воено, финансиски и политички додека не ги протера окупаторите, барем од територијата што ја освоија од 24 февруари или нека Путин земе што сака, односно може, за случајно да не ја изврши својата самоубиствена закана со нуклеарно оружје.
Тоа ќе биде избор помеѓу кукавичка, пресметлива и разединета Европа која ќе му дозволи на фашистички силеџија да ги промени границите со сила, или Европа која конечно се разбудила и сфатила дека нејзините интереси и нејзините вредности се суштински поврзани, дека исходот од војната во Украина има последици за сите и дека мирот и предавањето не се исти. Цената во секој случај ќе биде висока, пишува Индекс.хр.
